Posiłki dla zleceniobiorców są również kosztem podatkowym - KS Service
+
KSSERVICE

Posiłki dla zleceniobiorców są również kosztem podatkowym

Posiłki dla zleceniobiorców są również kosztem podatkowym
11/03/2021

Posiłki dla zleceniobiorców są również kosztem podatkowym

W myśl najnowszej interpretacji Krajowej Administracji Skarbowej koszty poniesione na wyżywienie wobec osób pracujących na kontraktach cywilnoprawnych są również kosztem podatkowym. Jest to stanowisko odmienne, od prezentowanego niespełna rok temu.

Co uległo zatem zmianie odnośnie zaliczania do kosztów wydatków na wyżywienie ponoszonych przez pracodawców na rzecz osób na kontraktach cywilnoprawnych?

Zgodnie z najnowszą interpretacją Krajowej Administracji Skarbowej (KAS) kosztem podatkowym są obecnie owoce, kanapki czy też jogurty oferowane przez pracodawców nie tylko osobom pracującym na umowie o pracę, ale również i tym, którzy są na kontraktach cywilnoprawnych.

Taka interpretacja jest w tym zakresie wycofaniem się KAS z wcześniejszego stanowiska prezentowanego niespełna rok temu (sygn. O111-KDIB1-3.4010.24.2020.1.IM), z którego wynikało, iż można zaliczyć w koszty tylko wydatki na jedzenie dla pracowników będących na etacie.

Zmiana zdania urzędników KAS spowodowana została wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2020 roku (sygn. akt I SA/Po 374/20). W tym kontekście dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (KIS) uznał zarzuty podnoszone w tym orzeczeniu i nie wniósł skargi kasacyjnej. Jak zauważa Gerard Dźwigała, radca prawny i doradca w Kancelarii Dźwigała, Ratajczak i Wspólnicy, takie rozstrzygnięcie i stanowisko dyrektora KIS daje nadzieję, iż w przyszłości zapadać będą w tym kontekście również korzystne dla podatników interpretacje.

Co było przedmiotem sprawy, którą zajmował się WSA w Poznaniu?

Otóż w sprawie, której dotyczył wspomniany powyżej wyrok, chodziło o spółkę z branży informatycznej, która by utrzymać wysoko wykwalifikowany zespół pracowników, zapewnia nie tylko godziwe wynagrodzenie, lecz także odpowiednie warunki pracy, w tym i artykuły spożywcze. Do dyspozycji pracowników tej spółki są zatem: woda, kawa, herbata, mleko, cukier, soki, napoje gazowane, pieczywo, serki, wędliny, masło, dżemy, jogurty, słodycze, owoce, warzywa, paluszki, płatki śniadaniowe, kanapki gotowe lub wykonane z zakupionych produktów spożywczych.

Przeczytaj  Hello world!

Ww. produkty trafiają do firmowej kuchni i są wówczas dostępne zarówno dla informatyków zatrudnionych na podstawie umów o pracę, jak i osób współpracujących na podstawie umów zlecenia. Zdaniem zarządu owej spółki miała ona prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu całość wydatków poniesionych na posiłki, gdyż miały one na celu utrzymanie dobrej kondycji i samopoczucia pracujących informatyków, co z kolei znajdowało odzwierciedlenie w ich większej motywacji i wzroście wydajności pracy.

W tym aspekcie dyrektor KIS uznał jednak, iż kosztem podatkowym tejże spółki może być tylko ta część wydatków, która dotyczy pracowników etatowych. Zdaniem dyrektora KIS te same wydatki nie mogą być traktowane jako koszt podatkowy, gdy produkty spożywcze oferowane są osobom zatrudnionym na podstawie umów cywilnoprawnych. W uzasadnieniu dodano, iż zapewnienie posiłków osobom, które nie są pracownikami etatowymi spółki, nie ma wpływu na wykonanie przez nich umowy łączącej je ze spółką. Tym samym brak było podstawy do uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

A jak sąd administracyjny zareagował na stanowisko dyrektora KIS?

Generalnie z taką interpretacją nie zgodził się WSA w Poznaniu. W swym wyroku sędziowie wyjaśnili, iż wydatki na artykuły spożywcze są w istocie kosztami pracowniczymi, podobnymi ze swej natury do innych świadczeń płacowych oraz pozapłacowych, dokonywanych na rzecz pracowników. I zdaniem sędziów wydatki te mają wpływ na stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników.

Poza tym, na co również zwrócili uwagę sędziowie, nie ma żadnych podstaw do tego, by inaczej traktować pracowników zatrudnionych na umowę o pracę i umowę cywilnoprawną. Zdaniem WSA nie istnieje żadna zasadnicza różnica pomiędzy tymi dwiema grupami pracowników, jeżeli jako kryterium oceny przyjmie się związek wydatków z przychodami. Jak bowiem wskazali sędziowie „Jedni i drudzy realizują te same cele, które w efekcie mają służyć uzyskaniu przychodów”.

Przeczytaj  Pracownicy powinni rozważyć wycofanie oświadczenia PIT-2

Tym samym forma umowy łączącej pracodawcę z pracownikami nie ma znaczenia. I ten argument przekonał dyrektora KIS do niewystępowania ze skargą kasacyjną, co oznacza uznanie zarzutów i stanowiska sądu jako właściwego.

Jak takie stanowisko sądu i zmianę oceny organu skarbowego należy ocenić?

Jak słusznie zauważa Gerard Dźwigała, taka zmiana interpretacji powinna zostać oceniona jednoznacznie pozytywnie. Szczególnie dlatego, iż poprzednia interpretacja nie była poparta rzeczowymi argumentami, z wręcz była sprzeczna wewnętrznie. Taką sprzeczność dostrzegł też WSA w Poznaniu, potwierdzając, iż tak naprawdę brak jest racjonalnego wyjaśnienia dla traktowania wydatków tego samego rodzaju raz jako kosztów związanych z przychodami, a innym razem nie, gdy jedynym kryterium jest rodzaj umowy łączącej pracodawcę z pracownikiem.

Z kolei obecnie stanowisko KAS, w formie interpretacji indywidualnej dyrektora KIS z dnia 1 marca 2021 roku (sygn. O111-KDIB1-3.4010.2.2020.7.IM) świadczy o tym, iż organ skarbowy przeanalizował fakty i uznał za słuszną interpretację sądu. To zaś pozwala wierzyć, iż będziemy mieli również w przyszłości z wydawaniem korzystnych dla podatników interpretacji podatkowych.

Podsumowując, przykład ten pokazuje, iż warto dochodzić swoich praw, nawet w sytuacji, gdy organ skarbowy postanawia inaczej. Jeżeli bowiem mamy w pełni uzasadnione przekonanie, iż nasza interpretacja jest bliższa istocie przepisów i celów, którym one służą, należy walczyć o uznanie racji nawet przed sądem. Wówczas bowiem organy skarbowe potrafią przyznać się do błędu i zmienić zdanie.